Dit is niet het onderwerp waar ik gewoonlijk over zou schrijven, maar wel iets wat ik graag online wilde zetten. Ik heb een paar weken terug mijn verstandskiezen laten trekken en ik wilde graag mijn ervaring delen. Ik vond dat er te weinig ervaringen op het internet stonden, en als je zo’n ‘operatie’ moet ondergaan, is het toch fijn om je even in te kunnen lezen. Mijn verstandskiezen werden getrokken met verdoving bij de kaakchirurg in ziekenhuis Amstelland.

Voorafgaand aan de operatie

Ik wist echt niet wat ik moest verwachten. Ik ben nog nooit behandelt in het ziekenhuis en maakte me enorm zorgen. Ik zocht overal online naar uitleg en hoopte daar zelfs op mensen die zeiden: het is echt niet nodig om ze eruit te laten halen. Maar tevergeefs, ik wist nog steeds niks over de behandeling, behalve dan dat het nuttiger was om wel altijd te laten doen. Mijn tandarts stuurde me door naar de kaakchirurg, omdat mijn de wortels van mijn onderste verstandskiezen wat scheef lagen. Ik maakte een afspraak bij de kaakchirurg op een datum waarvan ik wist dat ik 3 dagen daarna niks te doen had, omdat sommige mensen er best ziek van kunnen worden de eerste drie dagen.

Eet voordat je naar het ziekenhuis gaat heel goed, want dit gaat de komende dagen niet meer gebeuren! Ik ging naar het ziekenhuis samen met mijn moeder. Enerzijds als steun en anderzijds omdat je met verdoving niet auto mag rijden. Uit voorzorg nam ik een ice pack mee naar het ziekenhuis. Ik moest er ongeveer 20 minuten van te voren zijn, omdat ik me nog moest inschrijven, want ik was daar nog nooit behandelt. Voor elk ziekenhuis is dit misschien anders, maar ik moest meenemen: mijn legitimatiebewijs, mijn verzekeringsbewijs en mijn verwijsbrief.

De behandeling

Ik melde me op de afdeling van de kaakchirurg en moest daar nog een formulier invullen. Vooral als je rookt, regelmatig drinkt of drugs gebruikt is het belangrijk dat dit niet wordt aanbevolen tijdens het herstelprocess. Ik werd opgehaald door de assistent en maakte samen met haar een röntgenfoto. Mijn moeder bleef in de wachtkamer. De foto van mijn gebit kon ik in de behandelkamer terugzien. In de behandelkamer kreeg ik vrijwel gelijk mijn verdoving van de dokter. Dit is misschien nog het meest vervelende van de operatie. Ongeveer 5 keer werd een lange naald naar binnen gebracht met verdovingsmiddel en daarna voelde ik gelijk mijn lippen tintelen.

Terwijl de verdoving inwerkte en alles klaar werd gelegd voor mijn operatie, werden er me wat dingen uitgelegd. Allereerst: ik deed nu 1 kies en later de ander. Je kan je onderste verstandskiezen niet tegelijk doen, omdat je dan kan stikken van de verdoving. Great, ik moest dus terugkomen.. De eerste dag moest ik steeds een gaasje klemmen tussen mijn tanden, om het bloeden te stoppen. Ik moet aan de antibiotica. Na de eerste dag mocht ik het wondje pas schoonmaken (met een spuitje met lauwwarm water en daarna met een speciaal mondspoelmiddel). De eerste dag moest ik vooral voedsel eten wat ik niet hoefde te kauwen (zoals soep). Liever geen yoghurt, omdat dit slijm vormt in je mond. Na 10 minuten de verdoving in te laten werken, voelde ik helemaal niks meer (ja, echt helemaal niks).

Tijdens de behandeling zette mijn chirurg muziek aan. Er werd een lapje over mijn gezicht heen gelegd, dus ik kon ook niet zien wat ze aan het doen waren. Ik luisterde lekker naar de muziek. Ik voelde wel dat ze in mijn mond zaten, maar niet wat ze aan het doen waren. Ik had nergens last van, behalve dat ik mijn hartslag een beetje versnelde door de adrenaline. Het enige wat ik kon denken was: ik moet mijn mond verder open doen, dan kunnen ze er beter bij. Mijn verstandskies was een beetje koppig en ging er niet goed uit. Hij moest door geboord worden. Dat was een erg naar geluid, een harde piep die doortrok naar je oren. Op een gegeven moment hoorde ik de chirurg knippen, dit waren de hechtingen in mijn mond. Ik had helemaal niet door gehad dat de kies eruit was gehaald. Het lapje ging van mijn ogen af en ik moest gelijk op het gaasje bijten. Ze lieten me nog even 5 minuten bijkomen, voordat ze me terug brachten naar mijn moeder. Ik kreeg ook van hun nog een ice pack mee.

Na de behandeling

Dag 1: Ik moest steeds 15 minuten de ice pack erop houden en 10 minuten niet, anders werd je wang te koud (en dat heb je niet door met verdoving). DOE DIT GOED! Als je dit niet de hele dag doet, zal je wang enorm opzwellen. En loop je nog dagen lang rond met een grote bult op je kaak. Je moet de eerste dag steeds je gaasje vervangen, want deze zorgt ervoor dat de wond stopt met bloeden. Dit vieze gaasje is geen prettig gezicht en kijk ook vooral niet in je mond. Neem 3 uur na de behandeling de eerste ibuprofen (max. 3 per dag, verschillend per soort). Na 5 uur heb ik voor het eerst gegeten, toen deed nog helemaal niks pijn. Ik maakte lauw-warme soep met brood zonder korst en scheurde dit af in stukjes zodat ik het gelijk door kon slikken, het kostte me een uur om dit weg te krijgen. Het was moeilijk te eten met een gaasje in mijn mond. Ik voelde me de eerste 6 uur na de behandeling goed en daarna begon ik me steeds ellendiger te voelen. Mijn avondeten was wederom weer soep. Ik probeerde mijn tanden te poetsen, maar mijn mond ging niet ver open. Ik viel in slaap door de ibuprofen op mijn ice pack en sliep enorm slecht.

Dag 2: Gelijk bij het wakker worden nam ik de eerste pillen van mijn antibiotica kuur. Mijn wang was dikker geworden en deed pijn. Ik ging wat eten (gepureerde sojamelk met havermout en banaan) en moest daarna gelijk mijn mond spoelen. Tijdens het eten probeerde ik mijn eten niet in de buurt van de wond te krijgen. Ik moest mijn mond een beetje open doen, wat moeilijk was. Met het spuitje spoot ik voorzichtig het lauwwarme water op de wond, zodat de etensresten eruit kwamen.  Daarna spoelde ik mijn mond met het speciale middel. Elke keer als ik wat had gegeten, moest dit gebeuren. Ik kreeg niet heel veel weg op een dag en at ook niet heel vaak. Ik lag lekker de hele dag in bed. Thuiswerken zou kunnen, maar ik voelde me niet goed genoeg op staand werk te doen.

Dag 3: Ik had het gevoel dat deze ochtend mijn wang nog wat dikker was geworden. Ik at weer een ontbijtsmoothie. Vandaag zat ik wel wat beter in mijn vel, ik kon weer logisch nadenken en heb mijn kamer opgeruimd (i.p.v. in bed te Netflixen). In de middag at ik een broodje met ei, dat ging prima zolang ik maar kleine hapjes nam. Steeds na het eten spoelde ik de wond goed schoon. Ik voelde me zelfs goed genoeg om te gaan sporten (niet te zwaar). Tijdens het sporten ging mijn eerste hechting los. Ik weet niet of dit de bedoeling was, maar het lijkt niet echt kwaad te doen.

Het herstel.

Vier dagen na de operatie kon ik weer alles doen wat ik wilde. Ik voelde me prima, maar keek nog steeds enorm uit met eten. Ik nam mijn spuitje en mondspoelmiddel overal mee naar toe, want ik bleef het wondje goed schoon houden. Dit deed ik ongeveer een week lang nog. Daarna spoelde ik de wond slechts na het ontbijt, als ik thuiskwam van school en voor het slapengaan. De wond deed helemaal geen pijn meer en was dicht aan het gaan. Na ongeveer 2 weken gingen mijn laatste hechtingen er vanzelf uit. Probeer goed de wond schoon te houden (en je tanden daaromheen), anders kan het gaan ontsteken. Na ongeveer 3 á 4 weken zal de wond dicht zijn gegroeid. Dit betekende voor mij dat ik een nieuwe afspraak kon maken voor mijn andere kies. Tussen beide kiezen zat ongeveer 1,5 maand tijd. Als de wond dicht is, betekent niet dat je huid gelijk helemaal glad is, maar juist heel hobbelig. De tandarts vertelde mij dat dit een half jaar tot jaar kon duren. Maar ja, het voelde na 4 weken helemaal normaal en toch niemand zag dat het mijn tandvlees daar hobbelig was, dus dat maakte me niet zoveel uit!

Dit was dag 5, de laatste dag waarop mijn wang nog dik was.

Vind jij het eng om je verstandskiezen te laten trekken? Of heb je er niets van? ♥